scroll down for English
JENNY LAMKIN/FLANEREN
1936-2020
MAASTRICHT - De oerknal van Flaneren in Oma's kleren is terug te brengen tot één oma: Jenny Lamkin. Bij Jenny, de oma van Evi, is het idee ontstaan. In haar kleding werd iedere dag passievol geflaneerd. Door haarzelf, de kleinkinderen en later zelfs de achterkleinkinderen. En hopelijk straks ook door jou.
Oma Jenny had in haar woning een houten commode met een wit marmeren blad. Het meubelstuk had twee kleine lades, tot aan de rand gevuld met make-up. Veelal met felrode lippenstift opgeborgen in mooie doosjes. Onder die kleine lades bevonden zich twee grotere lades met daarin shawltjes in verschillende kleuren en patronen, tassen die paste bij al haar outfits en af en toe een verdwaalde paraplu. Ideaal om te tutten.
Zo’n goedgevulde kast had ze niet toen ze opgroeide. Toen Jenny twee was overleed haar vader en was haar moeder in verwachting van haar broertje. Tijdens de oorlog hadden ze simpel gezegd niks te makken.
Godsgruwelijke hekel
Uiterlijk vertoon was desalniettemin heel belangrijk: als je er goed uitzag, dan kreeg je daar tenminste geen opmerkingen over. Jenny werd daarom opgeleid tot naaister, zodat ze voor weinig geld toch goed voor de dag kwamen.
Uiterlijk vertoon was desalniettemin heel belangrijk: als je er goed uitzag, dan kreeg je daar tenminste geen opmerkingen over. Jenny werd daarom opgeleid tot naaister, zodat ze voor weinig geld toch goed voor de dag kwamen.
Ze had eigenlijk een godsgruwelijke hekel aan naaien dus toen Jenny trouwde met Inie, verdween de naaimachine dan ook al snel achter slot en grendel. Ze hadden het financieel goed. En dat was te zien; mantelpakjes, prachtige tassen en parelkettingen werden onderdeel van haar garderobe. Ze was tevens kind aan huis bij de kapper en de schoonheidsspecialist.
Pas toen de kleinkinderen kwamen, kreeg Jenny weer plezier in naaien. De woonkamer diende als atelier en om de juiste lengte te bepalen, stonden de kleinkinderen een voor een op de grote donkerbruine houten eettafel. Met spelden in haar mond mompelde Oma instructies: ‘stil blijven staan’ of ‘even omdraaien’.
Grote onderbroek
De mantelpakjes bleven overigens wel grotendeels thuis als ze op vakantie ging. Dan liep Jenny liever rond in - tja, hoe noemen we het? - een grote onderbroek. Ze droeg dan kleding waar ze in de Maastrichtse straten absoluut niet in gezien wilde worden.
Wat ze overigens helemaal niks vond waren de witte klompen, de Afghaanse jassen en ‘jutezak’- rokken die dochter Meriam droeg. Hierover was altijd strijd. Meriam loste dit op door de kleding die zij zelf wilde dragen van huis mee te nemen in een plastic zak. Om de hoek kleedde ze zich dan om.
De laatste jaren was Jenny door dementie niet meer zichzelf. Uiterlijk vertoon deed er niet meer toe. Iets wat Jenny voordat zij begon te dementeren verschrikkelijk zou hebben gevonden. Toen ze naar het verzorgingstehuis ging, werd haar kleding en de ‘tut-commode’ uitgemest. Veel moest weg, maar Meriam probeerde het een en ander te redden door dit te vermaken voor dochter Evi. En dat wordt nog altijd met veel plezier gedragen.
Flaneren
In de zomer van 2020 zijn wij, Bobbine Berden - designer - en Evi - werkzaam in de journalistiek -, samen gaan zitten. Wat kunnen we hiermee? Is het niet een leuk idee om kleding van mensen om te toveren tot iets nieuws, te verkopen en ervoor te zorgen dat een deel van de opbrengst weer bij ouderen terecht komt? En hoe mooi is het om dan ook de verhalen achter die kledingstukken te vertellen? Van wie was deze trui, broek of rok? Zo is Flaneren in Oma’s kleren geboren.
Grote onderbroek
De mantelpakjes bleven overigens wel grotendeels thuis als ze op vakantie ging. Dan liep Jenny liever rond in - tja, hoe noemen we het? - een grote onderbroek. Ze droeg dan kleding waar ze in de Maastrichtse straten absoluut niet in gezien wilde worden.
Wat ze overigens helemaal niks vond waren de witte klompen, de Afghaanse jassen en ‘jutezak’- rokken die dochter Meriam droeg. Hierover was altijd strijd. Meriam loste dit op door de kleding die zij zelf wilde dragen van huis mee te nemen in een plastic zak. Om de hoek kleedde ze zich dan om.
De laatste jaren was Jenny door dementie niet meer zichzelf. Uiterlijk vertoon deed er niet meer toe. Iets wat Jenny voordat zij begon te dementeren verschrikkelijk zou hebben gevonden. Toen ze naar het verzorgingstehuis ging, werd haar kleding en de ‘tut-commode’ uitgemest. Veel moest weg, maar Meriam probeerde het een en ander te redden door dit te vermaken voor dochter Evi. En dat wordt nog altijd met veel plezier gedragen.
Flaneren
In de zomer van 2020 zijn wij, Bobbine Berden - designer - en Evi - werkzaam in de journalistiek -, samen gaan zitten. Wat kunnen we hiermee? Is het niet een leuk idee om kleding van mensen om te toveren tot iets nieuws, te verkopen en ervoor te zorgen dat een deel van de opbrengst weer bij ouderen terecht komt? En hoe mooi is het om dan ook de verhalen achter die kledingstukken te vertellen? Van wie was deze trui, broek of rok? Zo is Flaneren in Oma’s kleren geboren.
De eerste organisatie waar Flaneren in Oma's Kleren de opbrengst mee deelt is Hagerpoort, het verzorgingstehuis waar oma Jenny de laatste fase van haar leven doorbracht. We hebben al heel wat kledingdonaties mogen ontvangen en een aantal van die verhalen staan op deze website.
Hopelijk blijf je ons volgen en vind je hier zo nu en dan een kledingstuk waar je zelf nog jaren in wil flaneren. Jenny vond het leuk om mensen van jongere generaties in haar kleding te zien. Ze voelde zich dan modern en weggooien is zonde. En dat vinden wij ook!
Veel liefs,
Bobbine & Evi
v.l.n.r. Jenny, dochter Meriam en zoon Jos. De rok van Meriam kon er volgens Jenny 'mee door'.
v.l.n.r. dochter Meriam, kleindochter Sanne en Jenny. Het broeijurkje van Sanne heeft Jenny gemaakt.
Jenny - in het midden - op vakantie in de 'onderbroek'.
JENNY LAMKIN/FLANEREN
1936-2020
1936-2020
MAASTRICHT - The big bang of ‘Strolling in grandma’s clothes’ can be traced back to one grandmother: Jenny Lamkin. The idea originated with Jenny, Evi's grandmother. Every day she, her grandchildren and later even her great-grandchildren were passionately parading around in her clothes. Hopefully, soon you will too.
Grandma Jenny had a wooden chest of drawers with a white marble top in her house. The cabinet had two small drawers, filled to the brim with make-up. Often with bright red lipstick stored in beautiful boxes. Beneath those small drawers were two larger drawers containing shawls in various colors and patterns, bags that matched all of her outfits, and the occasional stray umbrella. Ideal for lingering around.
She didn't have such a well-stocked closet when she was growing up. When Jenny was two, her father died, and her mother was pregnant with her brother. They simply had no money during the war.
Hated It
Appearance was nevertheless very important: if you looked good, at least you didn't get any comments about it. Jenny was therefore trained as a seamstress, so that they looked good for little money.
Appearance was nevertheless very important: if you looked good, at least you didn't get any comments about it. Jenny was therefore trained as a seamstress, so that they looked good for little money.
She actually hated sewing, so when Jenny married Inie, the sewing machine quickly disappeared under lock and key. They were doing well financially. And it showed; suits, beautiful bags and pearl necklaces became part of her wardrobe. She was also a regular at the hairdresser and the beautician.
It wasn't until the grandchildren arrived that Jenny started to enjoy sewing again. The living room served as a studio and to determine the correct length, the grandchildren stood one by one on the large dark brown wooden dining table. Pins in her mouth, Grandma muttered instructions: "Stay still" or "turn around."
Large Underpants
For the most part, the suits stayed at home when she went on vacation. Then Jenny would rather walk around in - well, what do we call it? - a large pair of underpants. She would then wear clothes that she absolutely did not want to be seen in on the Maastricht streets.
For the most part, the suits stayed at home when she went on vacation. Then Jenny would rather walk around in - well, what do we call it? - a large pair of underpants. She would then wear clothes that she absolutely did not want to be seen in on the Maastricht streets.
What she didn't like at all were the white clogs, the Afghan coats and 'jute bag' skirts that daughter Meriam was wearing. There was always a fight about this. Meriam solved it by taking the clothes she wanted to wear from home in a plastic bag. She would change around the corner.
In recent years, because of dementia, Jenny was no longer herself. Appearance no longer mattered. Something that Jenny would have hated before she started suffering from dementia. When she went to the nursing home, her clothes and the 'tut-commode' were mucked out. Much had to go, but Meriam tried to save things by resewing them for daughter Evi. And that is still worn with great pleasure.
'Flaneren'
In the summer of 2020 we, Bobbine Berden - designer - and Evi - who works in journalism - sat down together. What can we do with this? Isn't it a nice idea to transform people's clothing into something new, to sell it and to ensure that part of the proceeds goes back to the elderly? And how nice is it to tell the stories behind those garments? Whose sweater, pants or skirt was it? This is how Flaneren in Oma's Kleren which translates to Strolling in Grandma’s Clothing, was born.
In the summer of 2020 we, Bobbine Berden - designer - and Evi - who works in journalism - sat down together. What can we do with this? Isn't it a nice idea to transform people's clothing into something new, to sell it and to ensure that part of the proceeds goes back to the elderly? And how nice is it to tell the stories behind those garments? Whose sweater, pants or skirt was it? This is how Flaneren in Oma's Kleren which translates to Strolling in Grandma’s Clothing, was born.
The first organization where ‘Strolling in Grandma’s Clothing’ shared the proceeds with is Hagerpoort, the nursing home where Grandma Jenny spent the last phase of her life. We have already received a lot of clothing donations and some of those stories are on this website.
Hopefully you will continue to follow us and every now and then you will find a piece of clothing that you want to flaunt in for years to come. Jenny liked to see people of younger generations in her clothes. She then felt modern and throwing it away is a shame. And we think so too!
Lots of love,
Bobbine en Evi
Bobbine en Evi
